Het ontstaan van wederzijds vertrouwen

Mijn vriendin schreef me laatst een brief waarin ze vertelde waarom ze me zo graag zag.
dat ik die brief mooi vond is pure waarheid. Mijn vriendin kan zeer mooi schrijven, maar wat ze schrijft is ook waar. Dat wil zeggen dat wat ze schrijft recht vanuit haar gevoelswereld komt. Gevoelsmatig schrijft ze altijd de waarheid. Dat maakt haar mooi, dat maakt haar haar, dat maakt dat ik haar authentiek vind en dat ik haar heel erg vertrouw.

Ik vertrouw mensen moeilijk, maar zij legde soms haar ziel bij me bloot op een manier die ik niet gewoon was. Toen ik haar leerde kennen, had ze het heel moeilijk en was ik voor haar een luisterend oor. Ik luisterde ook echt en ik begreep wel dat ze dat nodig had. Ik begreep echter niet dat ze dat bij mij deed omdat ze me eigenlijk niet kende. Ze zegt nu dat het misschien net daarom gemakkelijker ging. Ik was voor haar "neutraal" omdat ze me nog niet kende. Naarmate de tijd vorderde, werd ik voor haar minder neutraal natuurlijk, maar dan deed ze het nog meer.

Ik heb me vaak vragen gesteld bij hoe gek dat bij ons verlopen is. Overigens zegt ze nu ook dat ze normaal niet zo snel haar ziel bloot legt zoals ze dat bij mij deed. Ze is heel analytisch ingesteld en heeft daar voor zichzelf nu ook een verklaring voor. Een verklaring die heel logisch is, dat vind zelfs ik. Ik vind het even goed nog steeds heel bijzonder. Het maakt wel dat ik haar ook kon gaan vertrouwen. Ik ging het namelijk ook analyseren, op dat gebied zijn we evenwaardig aan elkaar. Ik ben haar gaan vertrouwen omdat zij mij vertrouwde.

De mensen in onze omgeving kennen haar als een sterke en zelfzekere vrouw. Ik ga in geen enkel opzicht ontkennen dat ze een zeer sterke vrouw is. Maar mijn vriendin is sterk omdat ze kwetsbaar is en dat van zichzelf weet. Ze is sterk omdat ze dat kwetsbaar zijn durft te laten zien en eigenlijk omdat ze daarbij net heel onzeker is en nooit weet of het wel goed is wat ze doet. Toch heeft ze dat heel lang niet gekund of gedurfd en heel vaak durft ze het nog niet. Ze doet het echter voor een groter iets. Ze wil aan taboedoorbreking doen en dat doet ze vol overgave. Ze doet dat met zoveel overgave dat ik haar daarom bewonder. Zo heeft niet ze heel lang geleden een interview gegeven over zelfverwonding. Tot op de dag van de publicatie wilde ze dat tegen houden. Ze heeft me gezegd dat ze dat niet kon doen, dat ze dat moest tegenhouden en heeft uit grote onzekerheid heel erg hard zitten huilen bij mij, ze vroeg me ook "waarom doe ik dat toch?" Ik begreep ook niet waarom ze dat gedaan had. Zelfs als ik er haar iets over vraag, klapt ze dicht. Maar dat doet ze dan om anderen te helpen, om hoop te geven en om taboe te doorbreken. Zelf gaat ze er dan aan kapot omdat ze zo niet naar buiten wil komen. Dat waren dingen die voor mij vooral in het begin moeilijk te begrijpen waren, nu begrijp ik dat ze zichzelf opzij schuift voor een voor haar groter doel.

Ik ben dan wel de enige bij wie ze dat heel kwetsbare daarvan durft laten zien en bij wie ze uit pure angst voor wat dat gaat geven in mijn armen wegkruipt en waarom ze getroost wil worden. Kan je je indenken hoe verwarrend dat dat in het begin voor me was? Een vrouw die deze dingen doet, maar er tegelijk bijna aan ten onder gaat? Net zoals zij heel veel moeite deed om me te begrijpen, ben ik dat ook dat ook bij haar gaan doen. Ze heeft me uitgelegd waarom ze dat gedaan heeft en dan denk ik "wat een mooie vrouw ben jij toch"

De dingen die ze in haar brief aan mij schreef waren heel mooi. Het waren ook dingen die ik soms minder leuk vind aan mezelf. Het mooist dat erin stond was dat ze het fijn vond dat ik toeliet dat ze meer en meer van mij mocht zien, ook de zeer kwetsbare dingen die verder niemand mag weten. Ik heb bijvoorbeeld een zeer irreële en panische angst voor iets. Ik weet dat die geen steek houdt, maar zij vindt het niet gek, ze aanvaardt dat gewoon. Ik heb dat lang willen verstoppen voor haar, maar ze heeft het wel gemerkt.  Ze heeft me een keer in een zeer extreme shut down gevonden, maar ze bleef me gewoon als haar partner bekijken en ze is de eerste bij wie ook ik me niet anders moet voordoen dan ik ben. In het begin deed ik dat wel, ik was dat zo gewoon, maar nu laat ik me inderdaad wel vaker zien zoals ik ben: overprikkeld, doodmoe en het noorden kwijt. En dat ze net die dingen beschreef als wat ze zo fijn vindt aan mij, vond ik bijzonder. Het was ook een van de redenen waardoor ik vaak afstand nam, ik wilde niet dat ze dat zag. Waarom ze dat mooi vond, vroeg ik haar wel, ik begreep het niet. Ik ben dan immers niet zo een fijne partner. "Omdat net dat wil zeggen dat je je goed voelt bij mij, anders durf je dat niet te laten zien." Dat was haar antwoord. Nadien begreep ik ook dat dat de reden is waarom ze die onzekerheid over zichzelf bij mij wel laat zien en niet bij anderen. Ze voelt zich net zo goed bij mij als ik bij haar. Ik begrijp nu ook dat wat ik toen verwarrend aan haar vond, helemaal niet zo verwarrend is. Ook zij doet zich soms anders voor dan hoe ze zich werkelijk voelt omdat ze zich moet handhaven in de wereld en dat soms moeilijk vind.

Doen we dat niet allemaal?