OVER MIJN BLOG EN MIJ

Mijn eerste stappen in de liefde

Ik had nooit eerder een relatie gehad, ik was zeker al wel verliefd geweest, maar een relatie leek niet aan mij besteed. Ik had er schrik voor en had me er bij neergelegd dat het nooit zou komen. Toen ik tiener was zei een kinderpsychiater over mijn hoofd tegen mijn moeder dat ze van mij geen kleinkinderen moest verwachten, want dat ik nooit een relatie zou kunnen aangaan. Ik kreeg toen de diagnose asperger. Verder moest mijn moeder zich geen zorgen maken, want ik deed het goed op school dus ik zou verder wel een 'gewoon' leven kunnen leiden. Dat heeft er in gehakt, ik was 13 of 14 en ik voelde me tot dan toe altijd anders dan de andere kinderen. Ik was een stille en verlegen jongen, ik was altijd de eerste van de klas en vond school zelfs leuk. Ik had één vriend en die heb ik nog steeds, verder werd ik gepest en voelde ik me nergens thuis. Die psychiater bevestigde mijn gevoelens toen "ik was niet normaal".  Hij zei haar overigens ook dat dat bedplassen wel voorbij zou gaan, maar dat deed het nooit echt helemaal. Ook dat leek mij een onoverwinnelijk obstakel als ik een vrouw naast me wilde. Ik dacht dat geen enkele vrouw op een man zat te wachten die s nachts zijn plas ongecontroleerd liet lopen.

Verder haalde ik een mooi diploma aan de universiteit en haalde ik er daarna nog een tweede bij toen ik al werkte. Ik ging er nog een voor het plezier bij halen en vulde mijn dagen op met werken, studeren en concerten bezoeken. Ik was altijd al een eenzaat en toen ik volwassen werd, was dat niet anders. Ik heb een hoge functie op mijn job en dat lukt mij vrij goed. Ik bleef wel steeds die verlegen jongen die vrouwen van ver bewonderde, maar ze nooit dichtbij liet komen. De meeste vrouwen zagen mij ook niet staan. Hier en daar was er wel een vrouw in mij geïnteresseerd, maar vaak werd me snel duidelijk dat het enkel omwille van mijn status en geld was.

En toen was zij daar

Tot ik mijn vriendin 3 jaar geleden tegenkwam, ze viel me meteen op door haar warme persoonlijkheid en een vrij kinderlijk enthousiasme op een optreden. Ze was op dat ogenblik niet meer dan al de andere vrouwen die ik van ver bewonderde, maar me onbereikbaar leken. Ze leek me een vrouw die heel zelfverzekerd in het leven stond al moest ik dat idee later wel bijschaven. Voor de buitenwereld lijkt ze dat nog steeds, ik daarentegen weet dat ze zich vaak een onzeker meisje voelt en zichzelf soms met grond gelijk maakt. Toen al durfde ik haar onder lichte dwang wel hallo zeggen. Ze glimlachte naar me en zei me iets dat me enorm intrigeerde. Die ene zin en zij lieten me de maanden daarop niet los. Ik was dan ook heel blij toen ik ze na enkele maanden terug zag. Ik haalde al mijn moed bij elkaar en stapte op haar af. Er was die dag iets heel erg gebeurd in haar leven en ze was aan het huilen. Ik zette me naast haar en ik luisterde. Ik deed verder niets, maar ze zei me wel "bedankt". Ik ging terug naar mijn plaats waar ik verder aan haar dacht en grabbelde al mijn moed bij elkaar om op het einde van de voorstelling terug naar haar te stappen en te vragen of ze met mij ergens naartoe wilde de week nadien. Ze zei ja...

We spraken veel af, ik voelde dat ik verliefd was, maar ik voelde ook dat ik niet durfde. Ik vond het fijn dat ze me pas na maanden vroeg wat mijn werk eigenlijk was zodat het heel duidelijk was dat ik even goed achter de vuilkar mocht lopen van haar. Ik vond het zelfs bijna fijn (maar ook heel lastig) toen ze me vroeg "heb jij autisme of zo?" en ik hakkelend en beschaamd "ja" zei en ze niet meer zei dan "Oke, dat dacht ik al" en dan verder ging over iets anders omdat haar dat ook niet uitmaakte. Ze zegt nu dat ze me een paar keer zei dat ze graag had dat de man de eerste stap zette, maar dat herinner ik me niet. En plots zei ze me recht in mijn gezicht "ik ben verliefd op u". Ik wist niet wat ik daarmee aanmoest, ik wist wel dat ik ook verliefd was op haar, maar ik kon geen relatie aangaan, dacht ik. Zij dacht daar anders over. Ik heb lang getwijfeld, maar uiteindelijk wilde ik het wel proberen of toch weer niet. Een ding wist ik wel: ik wilde haar niet kwijt. Ik vond het moeilijk om haar dichtbij te laten komen, ik wist niet altijd wat ik voelde en had angst van de verwachtingen die een relatie met zich meebrachten, ik was onzeker en nam daardoor heel vaak weer afstand van haar waardoor ik haar kwetste hoewel ik dat niet wilde. Ik heb haar vaak pijn gedaan, heel vaak. Ik zei net zo vaak tegen haar dat ze beter verdiende dan ik waarop ze dan zei dat ze mij graag zag en ze dus geen andere man wilde.

Ik heb obstakels overwonnen en vele angsten gekend. Ik besefte dat ik haar dichterbij moest laten komen maar ik vond dat moeilijk. Die ene vriend wees me daar ook op en werd een beetje mijn mentor. Hij had ook al ervaring, ik niet. Hij weet ook alles van mij, hij wist dat ik nog nooit seks had gehad en ik zelfs niet wist hoe ik daar moest aan beginnen. Hij wist eveneens dat ik haar niet durfde zeggen dat ik soms in bed plas. Hij zei me dat hij er heel erg van overtuigd was dat ze mij heel graag zag en dat er wel bij zou nemen. Ik had ze aan elkaar voorgesteld en ze hadden elkaar al gezien. Onderling hebben ze ook vaak gepraat, weet ik nu. Zij omdat ze me wilde begrijpen en hij omdat hij haar wilde zeggen dat ik haar echt wel graag zag, maar niet durfde. Uiteindelijk durfde ik haar zeggen dat ik samen slapen moeilijk vond omdat ik af en toe nog in bed plaste. Ze vond dat niet erg.
Toen ik ook nog moest vertellen dat ik nog nooit seks had gehad, schrok ze wel. Ze wist dat ik nog geen relatie had gehad, maar geen seks. Daar keek ze eigenlijk meer van op dan van het bedplassen. Ik had er ook schrik voor. We waren meer dan een jaar samen toen ik eindelijk geen maagd meer was en ik was toen dus 40, dat was pas deze zomer en werd daarom de naam van deze blog. Iedereen kent de film wel, maar het komt dus ook echt voor.

Deze blog wordt dus geschreven door een onervaren man in relaties, seks en alles wat daarbij hoort.