Ik was aan het rondkijken op facebook, dat doe ik niet zo veel. Ik heb een account, maar zet er zelden iets op. Mijn vriendin daarentegen is zeer actief op facebook en zo viel mijn oog op een reactie van haar onder een artikel dat beweerde dat mensen met autisme geen empathie zouden hebben. 

Ik zou haar nu letterlijk kunnen gaan citeren, maar dat doe ik niet. Ze was het er kort gezegd niet mee eens. Concreet schreef ze dat ze mensen met ASS in haar zeer nabije omgeving had en dat die mensen in haar opinie niet meer of minder empathisch zijn dan andere mensen. Ze schreef ook nog dat haar partner (dat ben ik dus) pas na een hele tijd die empathie durfde te laten zien en dat het was op een moment dat hij zei "Ik snap dat dat frustrerend moet zijn voor u" en dan onhandig en zeer voorzichtig haar hand vast nam. En dat ze er dus geen gebrek aan empathie inzag, maar eerder een niet goed weten hoe die empathie te uiten.

Ik herinner mij dat moment ook nog. Ik dacht "Komaan, man, je moet iets doen, ze is aan het huilen, ze heeft het moeilijk en het is niet gek dat ze het moeilijk heeft, maar laat haar merken dat je het wel erg voor haar vindt." Het was niet iets waarvan ik dacht dat ik dat moest doen omdat het zo hoort, het voelde alsof ik dat moest doen omdat ik haar graag zag en ik het moeilijk vond om haar zo te zien. Ik wilde haar verdriet wegnemen of troosten.

De vrouw die ik graag zie, zat bij mij te huilen omdat ze vond dat ze niets waard was en constant faalde in het leven. Ik vind haar natuurlijk wel iets waard, maar haar leven is al vanaf ze geboren is niet gemakkelijk geweest en dat heeft sporen nagelaten. Uiteindelijk zei ik haar inderdaad 'Dat komt uiteindelijk allemaal wel in orde', en dan dacht ik 'Dat klinkt stom, dit is niet helpen' en voegde ik er aarzelend aan toe 'maar ik snap dat dat frustrerend moet zijn voor u'. Toen ik dat zei keek ze me door haar tranen recht in mijn ogen en ik voelde toen iets heel gek en keek snel naar haar handen die op de tafel lagen. Ik wist niet of het goed was, maar ik legde mijn hand inderdaad op die van haar. Ik weet nog dat ik haar hand eerst amper durfde aanraken, maar toen mijn hand de hare raakte, trok ze haar hand niet terug, daar maakte ik uit op dat het oké was en ik ging voorzichtig verder met mijn hand tot ik die echt volledig op de hare liet rusten. Haar hand lag niet met de handpalm op dat tafel, maar eerder langs de zijkant. Toen mijn hand op de hare lag, nam ze de mijne terug vast. Ze zweeg verder, ik ook. Ik durfde haar amper aankijken. Haar gehuil werd gesnik. Ik keek naar onze handen, verstringeld in elkaar en vond dat iets heel bijzonder. Ik voelde iets in mij dat me goed deed voelen maar ik niet kon benoemen, het voelde voor mij heel erg oké om daar zo te zitten. Bovendien voelde ik ook heel erg veel geruststelling, want ik dacht ook 'het is voor haar goed wat ik doe'. Toen ik terug naar haar wilde kijken, zag ik dat ze ook naar onze handen in elkaar op de tafel keek. Ik bleef naar haar gezicht kijken. Haar oogleden waren gezwollen van het huilen, maar ze huilde niet meer, ze snikte af en toe nog en met het zakdoekje in haar andere hand veegde ze haar tranen weg en snoot ze haar neus. Ze keek weg toen ze 'sorry' zei en ik haar zei 'het is niet erg'. Ik vermoed dat ze zich schaamde omdat ze zo onbedaarlijk had zitten huilen. Daarna keek ze me aan en glimlachte ze naar me. We hebben daar nog zo even gezeten zonder iets tegen elkaar te zeggen tot ik echt zo dringend naar de wc moest dat ik dacht 'ik moet haar hand nu wel loslaten of ik plas in mijn broek'. Alleen wist ik niet goed hoe ik dat moest aanpakken. Ik zei dan maar gewoon 'ik moet naar de wc', waarop zij mijn hand zelf losliet en zei 'oké'.

Ze schreef verder ook nog dat ik de meest empathische persoon in haar omgeving ben, maar dat het voor haar duidelijk is dat ik heel vaak niet weet hoe ik daar uiting aan moet geven. Daarom noemde ze het voorval van de hand, maar ook dat ik in het begin van onze relatie niet goed begreep dat het fijn is om een zoen te geven aan elkaar als je afscheid neemt en ze me dat moest vragen en ik dat dan wel deed, maar ook dat ik dat nu wel spontaan doe. En ze schreef vooral dat nu ik me nog weinig zorgen maak of ik het juiste wel doe in haar gezelschap en ik dan net zoals elke andere mens ben. Dat ik ASS heb, merkt ze pas wanneer ze met mij weer in een sociaal onwennig situatie voor mij is. Ze schreef bovendien nog dat ik haar van iedereen die ze kent het beste kan lezen. Ze schreef letterlijk 'want dat is ook zo een kwakkel', ze voegde er wel aan toe dat ik daar meer tijd voor nodig gehad had dan de doorsnee persoon, maar dat ik ook vroeg wat een bepaalde blik wilde zeggen, en het daardoor nu zelfs beter kan interpreteren dan de meeste mensen en dat ze me nu niets meer wijs kan maken.

Ik maakt haar ook niets meer wijs, dat is duidelijk. Ze heeft dit niet geschreven met het idee dat ik dit zou lezen, maar ik ben heel blij met wat ze schreef. Ik las in haar woorden verontwaardiging over het artikel, maar ik las er vooral liefde in. Liefde voor mij.

Men vroeg mij eens of ik het erg vind dat ze vaak iets over mij op facebook zet. Het antwoord is 'nee', alles wat ze schrijft, is geschreven uit liefde en met respect naar mijn toe, zelfs wanneer ze het over mijn kwetsbaarheden heeft. Van mij mag ze zijn wie ze is, ze heeft dat ventileren af en toe nodig. Ik vind het zelfs een heel mooie eigenschap van haar. In tegenstelling tot vele anderen is zij zelfs op facebook heel authentiek, oprecht en vooral heel echt. Het is net dat wat ik mis op facebook en waarom ik er eigenlijk geen fan van ben. 

Laatste berichten in onze blog

Ontdek het laatste nieuws